“Kinderen zeggen wat ze denken, maar koppelen daar geen oordeel aan”
Als leraar breng jij niet alleen je leerlingen iets bij. Jij leert ook van hen. Hoe jong ze ook zijn. Wat onze alumni zoal opsteken van hun leerlingen? Dat vertellen ze in deze serie. Aflevering 2: Stacey, juf bij de kleuters.
De les van Stacey: Vaker zeggen wat ik denk, zonder daar een oordeel aan te koppelen.
“Juf, wat heeft jouw neus een rare vorm.” Dat zei een van mijn kleuters laatst tegen me. Ze zat al een tijdje naar me te kijken en was tot deze conclusie gekomen. Toen ik haar vroeg wat ze bedoelde, zei ze dat mijn neus anders was dan die van haar. En daarom vond ze hem raar.
Niet lelijk of mooi, niet goed of slecht. Gewoon anders. That’s it. Vervolgens ging ze weer verder met spelen. Op zo’n moment moet ik altijd hard lachen.”
Weinig remmingen
“Jonge kinderen zijn veel minder geremd in wat ze zeggen. Daarmee kunnen ze me enorm verrassen. Ze durven best te zeggen dat ze vinden dat ik een rare broek aan heb. Of dat mijn ontstoken oog er ‘gek’ uitziet. Dat is geen oordeel, maar een open observatie. Ze bedoelen er verder niets mee.
“Wij volwassenen draaien veel meer om een boodschap heen”
Dat maakt kleuters heel puur, vind ik. Wij volwassenen draaien er veel meer omheen als we iets willen zeggen, omdat we de ander niet willen kwetsen. We zijn vaak al bang voor de reactie van een ander, en dus zeggen we maar niets. Of we zwakken onze boodschap af. Want stiekem hebben we waarschijnlijk wel een oordeel. Dat merk ik bij mezelf ook.”
Eigen ervaring
“Een voorbeeld: We werken hier met een letter van de week. Toen ik hier kwam werken, had ik begrepen dat je elke week van letter moest wisselen. Laatst kwam ik er tijdens de studiedag achter dat mijn collega’s dat elke twee weken doen. Blijkbaar doe ik al jaren iets verkeerd, dacht ik.
Dus ging ik het op hun manier doen. Later dacht ik daarover na. Waarom maakte ik het niet gewoon bespreekbaar? Kennelijk was ik bang voor het oordeel van anderen. Wat als iemand me een betweter zou vinden? Of zou denken dat ik hun manier afkeurde? Dus hield ik mijn mond, terwijl ik er wel wat van vond. Een kleuter zou gewoon zeggen: “Ik doe het op míjn manier, want dat vind ik beter.”
Vaker mond opentrekken
“Ik probeer nu ook wat directer te zijn. Helemaal stoppen met oordelen is lastig, denk ik. Zo ongeremd als een kleuter zal ik niet zo snel meer worden. Maar ik kan wel iets leren van hun manier van communiceren. Niet denken: dat is vast een domme vraag, maar de vraag gewoon stellen. Daar steek ik uiteindelijk het meest van op.”
Wil je weten wat juf Stacey verder zo mooi vindt aan haar vak? Bekijk de video’s op www.marnixacademie.nl/leerkracht-video. En lijkt het je ook wel wat om les te geven aan de kleuters? Kom dan naar één van onze open dagen!
